Το στερνό παράπονο
σταλάζει απ’ το τρυγόνι·
βόγκος απαλότατος,
και κλάμα που παγώνει.

Ω νυχτιά κατάρατη!
Γεμίζει τη σιωπή σου
του δικαίου το σταύρωμα,
το Πάσχα της αβύσσου.

Πού λιμάνι απόσκεπο
στη μαύρη ανεμοζάλη,
πού και ξερολίθαρο
να γείρω το κεφάλι;