Σαν βλέπω τις κορφές του Ψηλορείτη,
αισθάνομαι της γης την ομορφιά.
Μα βλέπω απ’ της πόρτας τον φεγγίτη,
πως είναι λαβωμένα τα πουλιά.

Δεν νοιάζομαι τα χρόνια πως περνάνε,
δεν νοιάζομαι για τ’ άσπρα μου μαλλιά.
Οι δίσεχτοι καιροί δεν σταματάνε
και μοιάζω σαν αγρίμι στα βουνά.

Ποιος τάραξε της θάλασσας τα βάθη
και ξέσπασε φουρτούνα στη στεριά.
Θυσίες μια ζωής να πάνε στράφι
και αγρίεψαν τα ήρεμα νερά.

Δεν νοιάζομαι τα χρόνια πως περνάνε,
δεν νοιάζομαι για τ’ άσπρα μου μαλλιά.
Οι δίσεχτοι καιροί δεν σταματάνε
και μοιάζω σαν αγρίμι στα βουνά.