Ποιο όνειρο χαμένο ποιο δάκρυ ξεχασμένο
ήρθε για σένα απόψε κάτι να μου πει
και ενώ σε είχα ξεχάσει και σε είχα ξεπεράσει
η μοναξιά ανοίγει πάλι τη πληγή

Αναρωτιέμαι λέω ακόμα γιατί κλαίω
γιατί η ανάμνησή σου κόβει σαν γυαλί
ποια δύναμη παλεύω και εμένα κοροϊδεύω
αφού για μένα είσαι όλα στη ζωή.

Πόσο σ’ αγαπώ.

Φταις, που όσες άφησες ελπίδες
στο κορμί ‘γιναν λεπίδες
έλα και δες,

φταις που πιστεύω πως αντέχω
στο πλευρό μου αν δε σ’ έχω
εσύ μου φταις

Φταις, που με πρόσωπο σκυμμένο
ζω για να σε περιμένω
μα είσαι χτες

φταις, μα τι κάθομαι και λέω
τι μου φταις που ακόμα κλαίω
φταίω δε φταις

Στου φεγγαριού τη χάση μια νύχτα σε είχα χάσει
κι είναι απόψε η νύχτα ίδια σαν κι αυτή
μες των ματιών την άκρη στο ματωμένο δάκρυ
στο σκοτεινό μου βλέμμα στάζει μια ζωή

Αναρωτιέμαι λέω ακόμα γιατί κλαίω
γιατί η ανάμνησή σου κόβει σαν γυαλί
ποια δύναμη παλεύω και εμένα κοροϊδεύω
αφού για μένα είσαι όλα στη ζωή.

Πόσο σ’ αγαπώ.

Φταις, που όσες άφησες ελπίδες
στο κορμί ‘γιναν λεπίδες
έλα και δες,

φταις που πιστεύω πως αντέχω
στο πλευρό μου αν δε σ’ έχω
εσύ μου φταις

Φταις, που με πρόσωπο σκυμμένο
ζω για να σε περιμένω
μα είσαι χτες

φταις, μα τι κάθομαι και λέω
τι μου φταις που ακόμα κλαίω
φταίω δε φταις