Πως γεννιέσαι και πεθαίνεις μέσα στου ουρανού το φως
πως πλανιέσαι με αγάπες που γυμνώνονται διαρκώς
κι αν ακόμα σε μεθύσουν με το πιο γλυκό κρασί
το όνειρο σου θα ξυπνήσει του φθινόπωρου η βροχή

Θα'μαι πάντα ο άγγελος σου η ανάσα σου η κρυφή
και εγώ να σε ξεχάσω θα παλεύω μια ζωή
όσο φεύγεις θα ματώνει της καρδιάς μου η πληγή
σαν μια άλλη Περσεφόνη μια στον Άδη μια στη Γη

Λάμπει η νύχτα με τ'αστέρια σα να σου χαμογελά
και τα γαλανά σου μάτια δείχνουν τόσο φωτεινά
τώρα οι λέξεις δεν αρκούνε να σου πω πως σ'αγαπώ
μες στις σκέψεις θα χαθούνε που δεν θα'σαι πια εδώ