Σήμερα ο ήλιος άργησε,
Παγώνα, να προβάλει,
φοβούμαι μην τον θάμπωσαν,
αχ, τ' αμέτρητα, σου κάλλη.

Εχθές αργά που ήσουνα,
Παγώνα μου, στη βρύση
κι αυτός να γείρει
πάγαινε καμαρωτά, καμαρωτά στη δύση.

Θα σ' είδε να δροσίζεσαι
στης βρύσης το νεράκι
κι από τη ζήλεια το 'βαλε,
αχ, Παγώνα μου, Παγώνα μου μεράκι.

Είδε να λάμπουν πιο πολύ
τα ιδικά σου κάλλη
κι έτσι το πήρε απόφαση,
αχ, ξανά να μη, ξανά να μην προβάλει.