– Ρε συ, τριακόσια χρόνια θα σε περιμένω να κατέβεις;
– Τράβα, καημένε, παρακάτω να μη σε βλέπει η γειτονιά
και μη βαράς το κλάξον. Σου 'πα, τώρα θα 'ρθω.)
– Ώχου. Να, αυτά είναι τώρα που σιχαίνομαι, τράβα παρακάτω
καημένε. Για κοίτα ρε μην τυχόν κι αργήσεις γιατί θα 'ρθω 'δώ
και θα τα κάνω λίμπα μέσα στη γειτονιά. Τ' ακούς;
Δεν είμαι κανά κοροϊδάκι 'γώ, να 'μαστε 'ξηγημένοι.

Μα πάψε πια την τσάρκα και το κλάξον να βαράς,
να μη μας πιάσουνε στη φάκα,
αχ, σοφεράκι μ' απ' το σπίτι μην περνάς.

Μπροστά στην πόρτα μη φρενάρεις
να μην το μάθει η γειτονιά που σ' αγαπώ
και πως μαζί σου θε να με πάρεις
και πως μαζί σου θε να 'ρθω να ξηγηθώ.

Ίσα ρε σοφεράκι, να με διδάξεις το τιμόνι να κρατώ,
να κάνω τσάρκες, μικρό μαγκάκι
και τον τενόρο και το κλάξον να βαρώ.

– Ρε συ, δεν ξανάρχεσαι. Τώρα φταίει ο φονιάς, σου λέει ο άλλος.
Να πάρω, ρε, δυο πέτρες, να μη σ' αφήσω, ούτε τζάμι,
ούτε παράθυρο, ούτε πόρτα.

Πιο πέρα κάνε στάση, σοφεράκι μου γλυκό,
λιγάκι ακόμη να βραδιάσει,
στην αγκαλιά σου, αλανιάρη μου, θα 'ρθω.
Και στο τιμόνι θα καθίσω,
με τα γλυκά σου τα φιλιά να οδηγώ
κι έτσι μαζί σου θα συνηθίσω,
πρώτη και δεύτερη να βάζω πια κι εγώ.

Ίσα ρε σοφεράκι, να με διδάξεις το τιμόνι να κρατώ,
να κάνω τσάρκες, μικρό μαγκάκι
και τον τενόρο και το κλάξον να βαρώ.