Σαν ξωτικό σε συναντάω κάθε βράδυ
Μέσα στην πόλη να γυρνάς χωρίς μιλιά
Κι αντί για μάτια δυο κατάμαυρα πουλιά
Μόνοι επιβάτες της ζωής σου το καράβι
Που αντί πατρίδα το βαφτίσαν ξενύχτια

Δεν τη διαλέγεις στη ζωή τη μοναξιά σου
Ούτε μπορείς να σταματήσεις τη βροχή
Και μένει πάντα η αντοχή απ’ την αρχή βραχνάς σου
Κατάρα γίνεται κι ευχή φίλος κι εχθρός μαζί

Λένε πως είναι τυχερός όποιος τον πόνο έχει
Στην άκρη της ζωής του φυλαχτό
Μαθαίνει λέει της ζωής το μυστικό
Όποιος μετράει τις χαρακιές του κι αυτές μόνο