-Αααχ, κόσμε ψεύτη και Χάρε κλέφτη
Αι βάρα λέω αλογόμυγες και καταφτάνει ο νταλκάς
απ' το μπαρμπέρικο του Βάγγου, εντάξει,
με τα μαλλάκια αλά γκαρσονιέρα
-Κόφτο, βρε πατημένο σαμιαμήδι και τα παραλές.
Ήτανε καλά, ρε, Τζίμπο.
Δε μοιάζω τώρα με τα κομμένα μαλλάκια
και τον ξουρισμένο σβέρκο σαν Απάχισσα
από πατούρα των Παρισιώνε;
-Στάσου να σε επιθεωρήσω και να σου πω σαν τι μοιάζεις.
-Λέγε λοιπόν.
-Γεια σου αλανιάρα μου, της ψυχής μου καρδιοκλέφτρα
και του Ψυρρή μπουγαδο κλέφτρα.
-Αχ, Τζίμπο μου.

Είμ' τ' αλάνι το γνωστό, κρυφόμαγκας, μορτάκι,
μονάχα σαν τσουρουφλιστώ σαν το φραμπαλαδάκι.

Κοντομαλλούσα 'γώ μικρή, τσαχπίνα, παιχνιδιάρα,
λιώνω τον άντρα σαν κερί, γιατί 'μαι αλανιάρα.

Αλάνικο μικρό με τσαχπινιά,
πειράζεις όλους πάντα και γελάς
κι αν μυριστείς καμιά στη γειτονιά,
της ριχνεσαι και γίνεσαι μπελάς.

Αλάνικο μικρό με τσαχπινιά,
τρέχεις με δίχως έννοιες μες στον νου,
ξυπόλητο γυρνάς μες στον ντουνιά
κι έχεις για σκεπή τ' άστρα τ' ουρανού.