Αιώνες τώρα ζητάω του θεού να μου δώσει
δικαίωμα φωτός, να μπορώ δηλαδή άφοβα να πηγαινο-
έρχομαι στις ηλικίες των ανθέων. 'Εχει λόγους να με
κρατάει σε αβεβαιότητα, λέει. Και επιμένει ότι χρειάζομαι
ακόμη να λογαριάζω τις ομορφιές με ενοχές,
για να ελευθερωθώ κάποτε από την ιδέα της αθανασίας
και να πιστέψω στη δύναμη της προσωρινότητας μου.

Γυρίζω λοιπόν τον κόσμο κι όπου βρω δάκρυ,
εκεί ραγίζω για να περάσει μέσα μου η ευωδία
του πάθους. Έχω ήδη πειστεί για την αξία του ελάχιστου.
Άλλωστε, το ελάχιστο-σπόρος, σπέρμα, σταγόνα,
λέξη- παράγει το μέγιστο, ζωή και θάνατο.