Κατάλευκη γραία μ' ακόμα ωραία
μια όμορφη ιδέα μου είπε προχθές,
πως τάχα τ' αηδόνια με κάποια συμπόνια
στα τόσα της χρόνια της είπαν μην κλαις.

Μην κλαις πού 'χεις άσπρα μαλλιά
κι ειν' τα κάλλη φευγάτα,
αν έζησες μ' όλο φιλιά
τα χρυσά σου τα νιάτα.

Αυτούς να κλαις που ένα πρωί,
η νιότη τους φυλλορροεί
και πάνε να σβήσουν,
χωρίς ν' αγαπήσουν μες τη ζωή.

Κι εγώ που φροντίδες και φρούδες ελπίδες
μου σκάψαν ρυτίδες σαν τι να τις πω,
πως τάχα και πάλι σε κάθε ακρογιάλι
το κύμα μου ψάλλει τον ίδιο σκοπό.

Μην κλαις πού 'χεις άσπρα μαλλιά
κι ειν' τα κάλλη φευγάτα,
αν έζησες μ' όλο φιλιά
τα χρυσά σου τα νιάτα.

Αυτούς να κλαις που ένα πρωί,
η νιότη τους φυλλορροεί
και πάνε να σβήσουν,
χωρίς ν' αγαπήσουν μες τη ζωή.