Φύσηξε αέρας απ’ τον νότο λυσσασμένος
και σαν ληστής από παιδάκι μαθημένος
απ’ το παράθυρο σου πήρε χίλια αρώματα

Τα κρέμασε σαν λάφυρα πάνω στην σέλα
μύρισε ο κόσμος άγριο δυόσμο και κανέλλα
και το φεγγάρι φόρεσε κόκκινα χρώματα

Πως θα μπορούσα από εκείνον να ξεφύγω
που αλλάζει τόσες γειτονιές σε τόσο λίγο
ήρθε και με έριξε απότομα στο χθες μου

Και εκεί που έκτιζα ξανά τα σύνορα μου
με μια ανάσα εμφανίζεσαι μπροστά μου
ήρθες κι απόψε καβαλάρης του άνεμου


Και πες μου θα με πάρεις μαζί;
στης νύχτας το γκρίζο μαζί σου να ελπίζω ή πάλι
θα μ’ αφήσεις εδώ ;
Στον ίδιο βυθό στον βουβό πυρετό να ανθίζω να βρίζω
να ουρλιάζω σαν λύκος στο ατέλειωτο μήπως σ’ αγαπώ ;

Φύσηξε αέρας απ’ τον νότο λυσσασμένος
και εγώ στα κάστρα του βορρά φυλακισμένος
κάνω πως δεν ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα

Σφίγγω στο χέρι την γροθιά κλείνω τα μάτια
να μην ξανά βρεθώ στα ιδία μονοπάτια
μα η αντοχή μου φαίνεται δεν έχει χάρισμα

Με ευκολία κέρδισες και αυτή τη μάχη
καλπάζοντας πάνω στου άνεμου την ράχη
γίνομαι άλλη μια φορά σκλάβος πολέμου

Μοιάζουν τα μαύρα σου μαλλιά σαν συμμορία
που εκδικείται και σκοτώνει με μανία
ήρθες και απόψε καβαλάρης του άνεμου