Ποιο καημό να νταγιαντίσω
ποιο παράπονο να πω,
που δεν έμεινε ποτήρι
αχ, πικραμένο να μην πιω.

Απ’ τη ζωή παράπονα να έχω
δεν θα πάψω,
γιατί αν γελάσω το πρωί
το δειλινό θα κλάψω.

Με χτυπάει μαύρη μοίρα
από μια σταλιά παιδί,
με χτυπάει κι η κοινωνία
αχ, δίχως λόγο κι αφορμή.

Απ’ τη ζωή παράπονα να έχω
δεν θα πάψω,
γιατί αν γελάσω το πρωί
το δειλινό θα κλάψω.

Πως βαστάς φτωχό κορμί μου
τόσο πια κατατρεγμό,
πως βαστάς και δεν ραγίζεις
αχ, κι είσαι ακόμα ζωντανός.

Απ’ τη ζωή παράπονα να έχω
δεν θα πάψω,
γιατί αν γελάσω το πρωί
το δειλινό θα κλάψω.