Σαν το φεγγάρι που γυρεύει μιάν αυγή,
να της αφήσει το φως του και να φύγει,
έτσι θα ζήσω την μεγάλη μου φυγή,
πάντα η αγάπη σου στα χείλη μου ήταν λίγη.

Τόση αγάπη σου ΄χα δώσει,
μα κι αυτή και άλλη τόση, τηνε γκρέμισες,
απ΄ τα βουνά ξανά θυμάρι, ποιός θε να βρεί τώρα να πάρει,
δίχως μέλισσες.

Όπως το κύμα που γυρεύει μια αμμουδιά,
να της αφήσει την ορμή του και να σβήσει,
τα σβήνει όλα κι η δική μου η καρδιά,
δεν είχ΄η αγάπη σου κρασί να με μεθύσει.