Έρχεσαι μεσ' στον Αύγουστο, σα δυνατό μελτέμι.
Κι αν εκτεθώ στο ξέφωτο, τί να με περιμένει.

Μια θα με στέλνεις στον Θεό και μια στο μαύρο χώμα
και σα θα πιάσουν οι βροχές θα σ'αγαπώ ακόμα.

Τότε θα είναι πια αργά, κι απάνω στο λιμάνι,
από τα μάτια δάκρυα θα τρέχουνε ποτάμι.

Ανθέ μου αυγουστιάτικε, της νύχτας λουλουδάκι,
όσες φορές σε μύρισα, με κέρασες φαρμάκι.

Μα όσο πικρό κι οδυνηρό, το τέλος δε με νοιάζει.
Απόψε εγώ για σένα ζώ, πράμα δεν με τρομάζει.

Έλα κοντά για να σου πώ, έλα να σου μιλήσω,
χίλιους δυο λόγους να σου βρώ, να μου γυρίσεις πίσω.