Τη νιότη μου είχα ξοδέψει
πίσω απ’τα μάτια μου έφευγε ο καιρός
Κι αν με ρωτήσεις ποια νύχτα με ορίζει
έτσι κι αλλιώς έχουνε όλα πια γραφτεί

Τον φόβο μου είχα χωνέψει
Πόσες φορές τον είχα αρνηθεί
Κι αυτή η σκιά του το νου μου καθορίζει
Δεν με κατάλαβες αφού έτσι είσαι και εσύ

Της μοναξιάς μαύρο αστέρι
όταν σε νιώθω βλέπω καθαρά
πόσες φορές με συμπληγάδες φωτιές
πέρασαν χρόνια τόσα χρόνια στη σιωπή

Πόσες φορές σε είχα ξοδέψει
Δεν σε κατάλαβα και πέρασε ο καιρός
Και είχα ξεχάσει τα κόκκινα φιλιά σου
Και αφηρημένη στη λίθη περπατώ

Καμιά φορά μες στο σκοτάδι
Νιώθω πως άλλη το ρόλο μου έπαιξε
Πως έχω χάσει τον αληθινό εαυτό μου
Κι όταν τον ψάχνω βρίσκω έναν άλλο εαυτό