Κατάρα μαύρη έπεσε γιοφύρια του Ληθαίου
και το ποτάμι στάθηκε δεν τρέχει το νεράκι
και στο Βελούχι μια ιτιά καλο-ιτιά μονολογεί και λέει
ποιος έχει μάνα μ’ φταίξιμο που ο ήλιος δεν εφάνει
και το θυμάρι στέρφεψε και μέλι δεν γεννάται
ποιος φταίει και του Αθάνατου τραγούδι δεν λαλιέται
και τα πουλάκια σώπασαν δεν τρέχει το νεράκι
ποιος είναι ο φταίχτης που κλαρί κλαράκι δεν ανθίζει
και που σκοτάδι γίνηκε το φέγγος της ημέρας
του Άρη είναι το φταίξιμο που ήλιος δεν εφάνει
που το κλαράκι δεν ανθεί σωπαίνει το αηδόνι
και στη Μεσούντα στο βουνό τραγούδι δε λαλιέται

σαν πάτησες λοιπόν τη συμφωνία για τη νέα Κατοχή
με μοναχική πορεία βγήκες πάλι στο κλαρί
με μια Βάρκιζα στην πλάτη κι ένα Γοργοπόταμο
άνοιξες αντάρα στην αντάρα πάλι το ανταρτικό

έκοψες στη Μεσούντα την καρδιά στο χέρι ενός γενναίου επαναστάτη
στα Τρίκαλα κρεμάσαν τα σκυλιά την περηφάνεια μας στο φανοστάτη
στα Τρίκαλα κρεμάσαν τα σκυλιά την περηφάνεια μας στο φανοστάτη

που χτύπαγες λοιπόν τη μοναρχία με λεβέντες στο πλευρό
άρχισε παλιά δουλειά για σένα πάλι το αντάρτικο
κι όταν σε ‘ζωσε βαριά η νύχτα στο στενό της τον κλοιό
πήρες την απόφαση και βρήκες θάνατον ηρωικόν

έκοψες στη Μεσούντα τη καρδιά στο χέρι ενός γενναίου επαναστάτη
στα Τρίκαλα κρεμάσαν τα σκυλιά την περηφάνεια μας στο φανοστάτη
στα Τρίκαλα κρεμάσαν τα σκυλιά την περηφάνεια μας στο φανοστάτη

στα Τρίκαλα κρεμάσαν τα σκυλιά την περηφάνεια μας στο φανοστάτη