Δεν έχω τίποτα μ’ αυτούς,
μ’ εκείνους και μ’ εσένα,
μα τα ‘χω με τον έρμο εαυτό μου.

Που κάθεται ανάμεσα
στον κόσμο και σε μένα
και κάνει πως δεν νοιάζεται για αυτό.

Μια μέρα θε να σηκωθώ
να φύγω από δω πέρα
αντίπερα μήπως συναντηθώ.

Με φίλους κι μ’ αγάπες μου
κι όχι μ’ αυτή τη λέρα
που μου ‘λαχε να ζω και να ψηθώ.

Αα, θάλασσα βαθιά
πάρε με στη γαλάζια σου αγκαλιά.
Αα, άπαρτα βουνά
πάρτε με για να βλέπω από ψηλά.

Έκανα λάθη στη ζωή
μ’ αυτό είν’ το πιο μεγάλο
κι είν΄άδικος τούτος ο χωρισμός.

Να κάθομαι ανάμεσα
στον κόσμο και σε μένα
σαν να ‘ναι ο κόσμος άδειος ουρανός.

Μια μέρα θε να σηκωθώ
να φύγω από δω πέρα
αντίπερα μήπως συναντηθώ.

Με φίλους κι μ’ αγάπες μου
κι όχι μ’ αυτή τη λέρα
που μου ‘λαχε να ζω και να ψηθώ.

Αα, θάλασσα βαθιά
πάρε με στη γαλάζια σου αγκαλιά.
Αα, άπαρτα βουνά
πάρτε με για να βλέπω από ψηλά.