Δεν ήρθαμε απ’ την άβυσσο,
δεν πάμε στο σκοτάδι,
ήμασταν πάντα, πάντα εδώ
στο αιώνιο λιβάδι.

Ήμασταν πάντα, πάντα εδώ
μαζεύοντας εικόνες
στο αγαπημένο μας εγώ
σε χίλιες δυο οθόνες.

Το άπειρο γίνεται στιγμή
ανοίγει μπαίνω μέσα,
βγαίνω απ’ το στόμα σαν ψυχή
του ήρωα Παπαφλέσσα.

Όλοι οι άλλοι είμαι εγώ
κι όταν το εμπεδώσω,
στο σύμπαν που ‘ναι σαν αυγό
μια σπασιά θα δώσω.

Λένε πως ξάφνου ερχόμαστε
κι ύστερα λέμε αντίο,
στου Αναξίμανδρου το νου
ζούμε για πάντα Νήο.

Το άπειρο γίνεται στιγμή
ανοίγει μπαίνω μέσα,
βγαίνω απ’ το στόμα σαν ψυχή
του ήρωα Παπαφλέσσα.