Μπαίνω σ' ένα περιβόλι
όμορφό μου χελιδόνι
μπαίνω μήλο για να κόψω
κι ύστερις να το πληρώσω
και σε μια μηλιά από κάτω
βρίσκω κόρη και κοιμάτω
στέκομαι και συλλογούμαι
πως να αγγίξω που φοβούμαι.

Στέκομαι να τση μιλήσω
όφου μην τη ‘ναι ξυπνήσω
στέκομαι και συλλογίζω
κι ύστερις αποφασίζω
σκύβω ‘γγίζω τζη στον κόρφο
και μυρίζει σαν το μόσχο
και ξυπνά κι αναντρανίζει
και με γέλιο με ξανοίγει.

Και ρωτά με ήντα γυρεύγω
στο περβόλι το φραγμένο
ήρθα μήλο για να κόψω
κι ύστερις να το πληρώσω
κι από που 'ναι το χωριό σου
δε βαστώ το χωρισμό σου
από τα Χανιά και πέρα
ειν' ο δρόμος μιαν ημέρα.