Χαμαίλυνον καρά καπάν
και Αε Ζαχαρέα
να `λέπω τ’ αρνίμ’ πως περ’ μέν’
σ’ έρημον τη φωλέαν

Ο ουρανόν κι η θάλασσα
η γη κι όλια τα πάντα
έλα αρνόπο μ’ μετ’ εμέν
πασκείμ’ θα ζούμε πάντα

Σον ουρανόν πετά πουλίν
σην γην ευτάει εβόραν
εγώ κι εσύ ντο είπαμε
μη λες ατό τη χώραν

Αρνί μ’ τ’ εσόν ο πρόσωπον
αχ και τ’ εσά τ’ ομμάτια
μετ’ εσέν πουλί μ’ θα χαίρουμαι
και παίρω τα μουράτια μ’