Κάποιοι γεννιούνται να’ναι πάντα θύτες,
διαλέγουν θύματα, διαλέγουν ήττες
και κάποιοι τρέχουν να σωθούν στις μύτες,
έτρεξα αθόρυβα κι εγώ, μα εσύ με βρηκες.

Πλημμύρα οι δρόμοι.
Σκυφτοί οι ώμοι.
Χωρίς συγνώμη.

Κουβέντες, λόγια οριστικά,
είπαμε εμείς πολλά,
μα η καταιγίδα μέσα μας
δεν σταματά, δεν έχει φρένο,
απτόητη ξεσπά και ο,τι βρει χτυπά
και το φεγγάρι εκεί ψηλά κι αυτό σπασμένο...

Κάποιοι γεννιούνται να 'ναι πάντα αθώοι,
τραγούδι ο έρωτάς τους μοιρολόι,
απ’την αρένα πώς να βγούνε σώοι,
και αν γλιτώσουν, η ενοχή, κι αυτή τους τρώει.