Κι ήρθε μες στης αγάπης το μεθύσι
ο χωρισμός μια πίκρα να μου βάλει,
σαν τούτη και ακόμα πιο μεγάλη,
τη θάλασσα, που μας έχει χωρίσει.

Αντίφωνο ένα θρήνο, κι ένα κλάμα,
βουρκώνει πέρα ως πέρα το γιαλό,
ώσπου στερνά της θάλασσας στον άμμο
τους πόνους μου τραγούδια να σου κάμω.

Μια θάλασσα και στην καρδιά έχω κλείσει
που όταν ακούει το κύμα στ’ ακρογιάλι
το αιώνιο του παράπονο να ψάλλει
ένα θρήνο αντίφωνο θ’ αρχίσει.

Αντίφωνο ένα θρήνο, κι ένα κλάμα,
βουρκώνει πέρα ως πέρα το γιαλό,
ώσπου στερνά της θάλασσας στον άμμο
τους πόνους μου τραγούδια να σου κάμω.