Στην πιο βαθιά σου φυλακή,
βρήκες τη σκέψη σου να στέκει,
σε ρώτησε αν το αντέχει,
ο άνθρωπος να ζει εκεί.

Δίχως ψωμί, δίχως νερό,
δίχως το φως που φέρνει ελπίδα,
πόσο σκυφτό, πόσο μικρό,
μπροστά στη σκέψη σου σε είδα.

Στην πιο βαθιά σου φυλακή,
η σκέψη σου σε έχει φέρει,
σε πήρε απ’ τα δικά σου μέρη
μέσα απ’ την ίδια σου τη γη.

Όλα ξεράθηκαν πια εκεί,
ούτε βροχή ούτε ψιχάλα,
τώρα εδώ στη φυλακή,
θαρρείς εσύ και η κρεμάλα.

Στην πιο βαθιά σου φυλακή,
ήταν η σκέψη σου προστάτης,
σε κράτησε στα γόνατά της,
βότανο σου 'χε στη πληγή.

Ήταν τα λόγια της γλυκά,
ένιωθες να 'χεις καταλάβει
και κάποια νύχτα μυστικά,
να φύγεις σου ‘στειλε καράβι.