Είμαστε κι οι δυο μας πια αλλού δεμένοι,
ξένοι κόσμοι τόσο μακρινοί,
μα βαθιά, κάτι απ’ τα στήθια ανεβαίνει,
μια ανάσα που καλεί.

Κάτι που ξυπνά γλυκά τις αναμνήσεις,
άλλα χρόνια τόσο μακρινά,
ήθελες να πάς αλλού και να με σβήσεις,
μα ακόμα σε πονά.

Θυμάται η αγάπη πρώτη, ότι είχ’ ονειρευτεί,
πως έλαμπε στη νιότη, πριν προδοθεί.
Ξυπνά μια νύχτα πρώτη, με την ματιά σκληρή,
δικάζει τον προδότη, τον τιμωρεί.

Είμαστε κι οι δυο μας πια αλλού δεμένοι,
δύο τραίνα σ’ άλλες διαδρομές,
κάποιο βράδυ η καρδιά πιο πίσω μένει
πόσο μας πονά το χθες.

Ήμουνα τρελός τις νύχτες στο κορμί σου,
με βαριά φωνή που έλεγε πολλά,
έδωσες το σώμα σου αλλού θυμήσου,
όμως τώρα σε πονά.