Στα χίλια χρόνια µια φορά
φυλάει λεν η Παναγιά
του Κέρβερου την πόρτα
κι όλοι γυρεύουν στη σειρά
να βγούνε µόνο µια φορά
στη γη όπως και πρώτα

Και ένα έρηµο παιδί
της λέει θέλει για να δει
πάλι στον πάνω κόσµο
δυο µάτια που αγάπησε
και στον γκρεµό περπάτησε
και στον κακό τον δρόµο

Σαν πας στον κόσµο τον ζεστό
ρώτησε και για τον Χριστό
αν ζει και βασιλεύει
και µένανε γυρεύει
πάρε και το φιλί µου
και δωσ’ το στο παιδί µου

Στα χίλια χρόνια η Παναγιά
σπάει την πόρτα τη βαριά
κάτω στον µαύρον Άδη
κι αφήνει µόνο του να βγει
ένα παιδί ξανά στη γη
µονάχα για ’να βράδυ

Μα είναι µέρα Κυριακή
και είν’ κλειστή η φυλακή
και πού αλλού να πάει
που µέσα εκεί εσάπισε
για κείνη που αγάπησε
για κείνη π’ αγαπάει