Έχω αφήσει το κρεβάτι
όπως ήταν πριν να φύγεις
και στο πάτωμα ξαπλώνω
ως την ώρα που θα ‘ρθεις

Στα σεντόνια έχει μείνει
του έρωτα μας το μεθύσι
στο δωμάτιο πλανιέται
μια ελπίδα προσμονής.

Μα στις κρίσεις μου φωνάζω
και ξεσπάω και τα σπάω,
όλα τα αναστατώνω το κρεβάτι αφήνω μόνο.
Μα στις κρίσεις μου φωνάζω
γύρνα πίσω πριν να σβήσω,
τη δικιά σου απουσία δεν μπορώ να συνηθίσω.

Έχω αφήσει το κρεβάτι
με τα λίγα πράγματα σου
δεν τολμάω να τ’ αγγίξω
ως την ώρα που θα ‘ρθεις.

Λίγα ρούχα που φορούσες
στη φωτιά του έρωτα μας,
τα κοιτάζω και τρομάζω
μήπως πια δεν θα φανείς.

Μα στις κρίσεις μου φωνάζω
και ξεσπάω και τα σπάω,
όλα τα αναστατώνω το κρεβάτι αφήνω μόνο.
Μα στις κρίσεις μου φωνάζω
γύρνα πίσω πριν να σβήσω,
τη δικιά σου απουσία δεν μπορώ να συνηθίσω.