Κάποτε ήμουνα κι εγώ
κορίτσι από σπίτι,
είχα κι εγώ εγωισμό
είχα ψηλά τη μύτη.

Όμως η μοίρα η σκληρή
που τους ανθρώπους τιμωρεί
με έριξε σε σένα, τον αλήτη.

Ανάθεμα την ώρα που σε γνώρισα,
μαύρη καταραμένη,
τι κέρδισα και που σε χώρισα
είμαι διπλά δυστυχισμένη,
αλήτη.

Πήγα στη μάνα μου κι εγώ
να με παρηγορήσει,
βρήκα την πόρτα της κλειστή
και ποιος θα μου μιλήσει.

Το δρόμο για το γυρισμό
πήρα χωρίς εγωισμό,
αλήτη, πως μ’ έχεις καταντήσει.

Ανάθεμα την ώρα που σε γνώρισα,
μαύρη καταραμένη,
τι κέρδισα και που σε χώρισα
είμαι διπλά δυστυχισμένη,
αλήτη.