Ήρθες σαν άνεμος που έμελλε να μείνει
Και έφυγες πάλι παίρνοντας μου την πνοή
Έχτιζα πόλεις φωτισμένες στη Σελήνη
Που περιμένανε τον ήλιο σου να 'ρθεί

Πόσο μ' αγάπησες δεν έμαθα ποτέ μου
Έζησες μέσα στη ζωή μου σαν πληγή
Πληγή το τραύμα σου τις πιο καλές στιγμές μου
Και η μοναξιά μέσα στα μαύρα έχει ντυθεί

Δε σε θυμάμαι δε σε ξέρω δε σε είδα
Πάει καιρός που με φιλούσες στη βροχή
Τώρα φωτίζεις κάποια άλλη ηλιαχτίδα
Και μ'έχεις θάψει σε μια θάλασσα στεγνή.

Κοιτάζω ακόμη κάθε βράδυ τη Σελήνη
Μήπως κοιτάς και μες στη λάμψη της με βρείς
Χορεύω κείνο το κομμάτι που 'χει μείνει
Να μου θυμίζει πως μου έταξες θα 'ρθείς

Μέρες και νύχτες περιμένω να ανατείλεις
Βλέπω στου δρόμου τη στροφή μήπως φανείς
Περνούν τα χρόνια δίχως μήνυμα να στείλεις
Έχω γεράσει και ας μη λες να ξεχαστείς


Δε σε θυμάμαι δε σε ξέρω δε σε είδα
Πάει καιρός που με φιλούσες στη βροχή
Τώρα φωτίζεις κάποια άλλη ηλιαχτίδα
Και μ'έχεις θάψει σε μια θάλασσα στεγνή...