Μ' αρνήθηκες, δε με πονείς, ωραία Αιγιώτισσα,
πρέπει να με λυπάσαι, γιατί ‘μαι ορφανό,
δεν ξέρω το καημένο πλέον τι θα γινώ.

Έχεις φωνή που σ' έχουνε, ωραία Αιγιώτισσα,
τ' αηδόνια βασιλιά τους, κόρη με τις ελιές,
στους κάμπους που γυρίζεις και μες στις ρεματιές.

Κι αν έχεις μάνα μάγισσα, ωραία Αιγιώτισσα,
τα μάγια δε με πιάνουν, κόρη με τις ελιές,
εσύ με διώχνεις τώρα, σκέφτηκες και το λες.

Θα φύγω από σένανε, ωραία Αιγιώτισσα,
μ' άλλη θα με παντρέψουν, κόρη με τις ελιές
και με τα μαύρα μάτια, της μάνας σου το λες.