Στης αγρύπνιας το κρεβάτι
αποτσίγαρο η αγάπη έβαλε φωτιά
και του ρολογιού οι δείχτες
ασυγκίνητοι ξενύχτες μόνη συντροφιά.

Το πεπρωμένο μου είσαι εσύ
που με κρατάς δεμένο,
με χειροπέδες που δεν σπαν
μ’ έχεις φυλακισμένο.

Η κάμαρα μου φυλακή
κι εγώ αιχμάλωτος σου,
μέρα και νύχτα καρτερώ
και ζω το γυρισμό σου.

Αχ, με μάτια κλαμένα
να ‘ρχόσουνα σε μένα.

Με παρέα το ποτήρι
κι ένα γράμμα θυμητήρι άγιο φυλαχτό,
το διαβάζω και ριγάω
και στο τέλος του κοιτάω χίλια σ’ αγαπώ.

Το πεπρωμένο μου είσαι εσύ
που με κρατάς δεμένο,
με χειροπέδες που δεν σπαν
μ’ έχεις φυλακισμένο.

Η κάμαρα μου φυλακή
κι εγώ αιχμάλωτος σου,
μέρα και νύχτα καρτερώ
και ζω το γυρισμό σου.

Αχ, με μάτια κλαμένα
να ‘ρχόσουνα σε μένα.