Νταβραντισμένε φίλε μου,
κρασοπιοτή και καβαλάρη
έλα στο σπίτι απόψε
κι έχουμε γιορτή με το φεγγάρι.

Πέρασαν μέρες πάνε μήνες
να χαρώ να ξεφαντώσω
και μου τσικνίσανε την τρίχα
το φτερό να σ’ ανταμώσω.

Φαλή ροδίζει η ανατολή
τη νύχτα λυούνται οι αφαλοί.

Πέρασαν μέρες πάνε μήνες
να χαρώ να ξεφαντώσω
και μου τσικνίσανε την τρίχα
το φτερό να σ’ ανταμώσω

Σβήσε τα φώτα και να παίξει
το παιδί με το σουραύλι
μυρίζει πεύκο και ρετσίνι
το δαδί εκάς οι φαύλοι.

Φαλή ροδίζει η ανατολή τα
η νύχτα λυούνται οι αφαλοί.

Σβήσε τα φώτα και να παίξει
το παιδί με το σουραύλι
μυρίζει πεύκο και ρετσίνι
το δαδί εκάς οι φαύλοι.

Να δω κορίτσια στολισμένα
στα γυμνά καλά χαμπάρια
να τραγουδά ο τζίντζικάς μου
στ’ αχαμνά φίσκα τ’ αμπάρια.

Γυναίκας χείλη όποιος φιλεί
και το γλυκόπικρο κελί
έχει στο στόμα υδρόμελι
φαλή ροδίζει η ανατολή.