Τα χαμένα φιλιά της με καίνε
και μ’ ανοίξαν πληγές που δεν κλείνουν.
Τα δυο μάτια μου ξάγρυπνα κλαίνε
και τα χείλη μου δάκρυα πίνουν.

Κοιτάζω τους δρόμους, ρωτώ ταχυδρόμους
μην τύχει κανείς και την είδε.
Σε μάγισσες τρέχω, πονώ δεν αντέχω,
ποια στράτα την πήρε που πήγε.

Τα χαμένα φιλιά της με φέρνουν
σε σημείο για πάντα να σβήσω.
Χίλιοι πόνοι την ώρα με δέρνουν
κι ούτε μάτι μπορώ πια να κλείσω.

Κοιτάζω τους δρόμους, ρωτώ ταχυδρόμους
μην τύχει κανείς και την είδε.
Σε μάγισσες τρέχω, πονώ δεν αντέχω,
ποια στράτα την πήρε, που πήγε.