Όσο η ανάσα γίνεται βαριά
όσο τα χείλη μας μένουνε κλειστά,
όσοι αγαπούνε τα βαθιά νερά
όσοι τα λάθη έχουν για σωστά
πιάνουν στ’ αγκίστρι τους φωτιά.

Στην ανηφόρα αγάπη μου
και η σιωπή σωπαίνει
μπροστά σ’ αυτόν που την νικά
και μόνος πάλι μένει.

Αυτός νοικιάζει τη χαρά
γεμίζει φως μα το κερνά
μα πίσω όχι δεν γυρνά.

Όποιος αντέχει μόνος να γελά
όποιος δεν έχει ήλιο συντροφιά,
στη χούφτα χώμα όποιος δεν κρατά
και στη ψυχή του έχει μια γωνία
για του φιλιού τη γρατζουνιά.

Στην ανηφόρα αγάπη μου
και η σιωπή σωπαίνει
μπροστά σ’ αυτόν που την νικά
και μόνος πάλι μένει.

Αυτός νοικιάζει τη χαρά
γεμίζει φως μα το κερνά
μα πίσω όχι δεν γυρνά.