Στου κόσμου την αναπνοή
όταν πιάνει η βροχή
άκου πως τα ποτήρια της ψυχής
γεμίζουν πόνο τη ζωή.

Στου δρόμου την καλυβιανή
έχω αφήσει τη γη
να τριγυρνά να αλωνίζει η σκέψη μου
και να μην ξεδιψά.

Μη με ρωτάς για τη ζωή
για της αλήθειας την πηγή
και της αγάπης την πληγή.

Ρώτα με κάτι πιο απλό
που βρίσκει πια κανείς θεό
μες στη σπηλιά μου εγώ βοσκός θνητός
και ο λύκος ο κακός.

Στου λάθους το γλυκό κρασί
να πνιγούμε μαζί
σαν το σίδερο στη φωτιά
κι απ’ τα δυο ένα να βγει.

Άσε τον πόνο να πονά
και το φως να γελά στα σκοτεινά
να αλωνίζουν τα μέσα σου
στης ψυχής τ’ ακριανά.

Μη με ρωτάς για τη ζωή
για της αλήθειας την πηγή
και της αγάπης την πληγή.

Ρώτα με κάτι πιο απλό
που βρίσκει πια κανείς θεό
μες στη σπηλιά μου εγώ βοσκός θνητός
και ο λύκος ο κακός.

Στου κόσμου την αναπνοή
όταν πιάνει η βροχή
άκου πως τα ποτήρια της ψυχής
γεμίζουν πόνο τη ζωή.