Ανήκω στα χειλανθή η μητέρα

μυρίζει χώμα στο στόμα της

ανθίζει δενδρολίβανο κλωνάρια μέντας
την εμποδίζουν να μιλάει γι΄αυτό
μένει σιωπηλή
τα καλοκαίρια τής πιάνω τα μαλλιά τα τραβάω
είναι πλατύφυλλα
μοσχομυρίζουν τα δάχτυλα ευωδιά
από βασιλικό έχει
μια θλίψη ανεξήγητη χρόνια
πίστευα πως είναι ίδιον αριστοκρατικό
ευγενών
βασιλιάδων
να εκβιάζουν αγγίγματα να μυρίσουν
έμαθα αργότερα πως η θλίψη δεν
είναι βασιλικό προνόμιο δεν
έχει πρωτόκολλα δεν
τηρεί τα προσχήματα δεν
κάνει διακρίσεις δεν
είναι κληρονομικό
δικαίωμα είναι
φυτό οικιακό
γονιμοποιεί ανάσες φωτοσυνθέτει
συντριβές ριζώνει στρογγυλοκάθεται όπου ενδημούν
φλέβες φιλιά πληγές ανοικτές ρωγμές αδιόρατες φθορές
φθαρτών ζωές
ζώντων με το έτσι θέλω
κρατά το άρωμά της καιρό
αφού έχει μαραθεί δεν
μιλάει σχεδόν ποτέ
σε κανέναν σπάνια μόνο

γελάει δυνατά
με ένα γέλιο σαρδόνιο
εγγαστρίμυθο
τρομακτικό

μέσα από σφραγισμένα στόματα
μέσα από σώματα τάφους