Στο στήθος του πλοίου κοιμάται ο ήλιος
Με το μυστρί χτίζει την υστεροφημία του
Στην κοτσίδα του τυλίγονται οι πλανήτες
Ψήγματα χάους αναδύονται απ’ τον βυθό
Κρατάνε στα χέρια τις Μικρές Κυκλάδες
Κι έναν αμφορέα μελανόμορφο με λαιμό
Μεταμορφώνονται σε δροσερά παρτέρια
Ποτισμένα με το νέκταρ της αθανασίας
Ταπετσαρίες φασκιώνουν τον ορίζοντα
Στη μέση στρογγυλοκάθεται το μελτέμι
Άρτι αφιχθέν από μια ομαδική συνουσία
Με τον λίβα και τα δώδεκα ξαδέρφια του
Αύγουστος βγαίνει απ’ τις σφηκοφωλιές
Μοσχοβολά θυμάρι κι ανεπίδοτο έρωτα
Με γδούπο τα κύματα πνίγουν τη νύχτα
Σε ποτήρι μακρόστενο ξανθής μπίρας
Φεγγάρι προεξαγγελτικό του θανάτου
Κατακρημνίζεται στη θάλασσα με ορμή.

Νησιά ξεφυτρώνουν παντού μεσοπέλαγα
Αρπάζω το μεγαλύτερο και το αγκαλιάζω.