Η Βερονίκη είναι μια μεγάλη έφηβη
Επιφυλακτική κι αδέξια
Κινείται άτολμα στο έδαφος
Με δισταγμό
Και μοιάζει σαν να μην αναγνωρίζει
Βλέποντας τα μέλη της
Σαν η μισή να βρίσκεται κρυμμένη πάντα
Στην αθέατη πλευρά της

Ίπταται πάντως άνετα, ή λάμνει
Ποντοπορώντας με ασφάλεια
Κι ας χάνει, διαρκώς, προσωπικά της αντικείμενα
Στα σκοτεινά άλλων ανθρώπων

Όλους τους εκπεσόντες αγαπά αγγέλους
Ιδιαίτερα τα ζωα
Εάν η Βερονίκη ήταν ζωο, θα ήταν αίλουρος ανήλικος?
Αν ήταν άνθος, γλαδιόλα πορφυρή?
Αν ήταν έντομο, μάντις η ευλαβική?
Αν ήταν δέντρο, κλαίουσα ιτιά
Αν ήταν έρωτας, απόλυτη καταστροφή

Δεν είναι, όμως, παρά μια ποιήτρια:
Παθητική, φύσει ερωμένη του ανέφικτου
Δόκιμη μοναχή
Αγνή, διακορευμένη και ανέραστη