Ασφαλής ο κόσμος και το σπίτι
Με μικρά παράθυρα που βλέπουν σε παράθυρα
Που βλέπουν σε παράθυρα.
Κατοίκησα σεμνά.
Κρύβοντας σαν αισχρές φαντασιώσεις
Την καρδιά μου, τα νεφρά και τα έντερα
Τον εγκέφαλο, το συκώτι, τους πνεύμονες
Το κουβάρι των νεύρων,
Την ντροπή των εκκρίσεων
Την πρόθεση, την πράξη και το αίμα τους.

Εμένα και το λάθος πνεύμα
Που χτυπιέται με στριγκλιές
Μες στο μπουκάλι του.