Δεν αγαπά τη μάνα της
την έβαλε με τους τρελούς
την έκανε τρελή

Τώρα μιλάει με τον Hölderlin και με τον Χαλεπά
χαϊδεύει το μαρμάρινο της κοιμωμένης το κεφάλι
γλυκά του απαντά
- Δε φταις εσύ κορίτσι μου που είσαι κοιμωμένη
δεν φταις εσύ παιδί μου μαρμάρινη που είσαι
μα ούτε κι εγώ
που είμαι πιο νεκρή κι απ’ τους νεκρούς
κι ας έχω αλυσίδα δεμένη στη μέση
κι ας έχω εγγόνια και παιδιά

Το λευκό απλώνεται μαρμάρινο και αστράφτει
χαϊδεύει το μαρμάρινο της κοιμωμένης το κεφάλι
μα α π λ ώ ν ε τ α ι κ ι α υ τ ό
και λ ι ώ ν ε ι
μας κατακλύζει το λ ε υ κ ό.