Γλάρωσα
κάτω από λωτούς σαπισμένους
με αδυναμία όρασης.

Καθώς περνούσε η ώρα
υγρά έσταζαν
που νόμισα γλυκιά ψιχάλα.

- Ω Θεέ μου,
σε χαντάκι
πώς βρέθηκα;

Δάσος υπήρχε τριγύρω
πράσινες σκιές
πράσινες αράδες από δόντια.

Ήταν λοιπόν μόνο σκιές;
Μόνο δόντια;
Λάσπες, λάσπες...λάσπες...

Λίγο ακόμα,
αν έβρεχε,
Λίγο ακόμα...

Να κολυμπήσω
να πιάσω βάρκα τη φωνή
κουπιά τα χέρια που ξεχάστηκαν.

Λίγο...
Λίγο ακόμα...
και θα Ξυπνήσω!