Την ξέρω αυτήν την άγνωστη
Από το φως που άπλωνε
το μαύρο φόρεμά της.

Θά `λεγα απ’ την ανάποδη
κι εκείνη πως με ξέρει
Νιώθω σαν να με παρακολουθεί
απ’ τον καιρό που ασθμαίνουσα
τριγύριζα στην πόλη
Κι άκουγα λες και από μακριά
στο αυτί μου την σιωπή της:

«Άλαλη αντίζηλος γλιστρά
με φόρα στη Σταδίου»

Άλαλη αντίζηλος εγώ
Κι ορθώνεται μπροστά μου

Ωραία η νεαρά σιωπή
Με ξέρει και την ξέρω
Εγώ κι εκείνη
άσαρκη
στο μαύρο μου
φουστάνι
Σαν κάτι θέλει να μου πει
Με τρώει για να με τρέφει
Γλυκά εισχωρεί στο είναι μου

Την τρέφω και με τρέφει.