Τι άλλο να κάνει δεν ήξερε.
Όλα τα είχε ξοδέψει για εκείνον.
Όλα τα τραγούδια της
όλους τους ουρανούς της
όλες τις λέξεις.
Κάθε μέρα σ’ ένα γκρίζο πέλαγο
έπλεε σαν σανίδα
και το βράδυ ξεβραζόταν
σε ένα δωμάτιο παγερό.
Μια ναυαγός ξεγυμνωμένη
κι απ’ τη μοναξιά της ακόμα.
Μια μέρα τον ξαναβρήκε
κι όσο περνούσε ο καιρός
άρχισε δίπλα του να ζεσταίνεται ξανά
να παίρνει φωτιά
και σιγά σιγά να καίγεται
με τις στάχτες της μέσα στην αγκαλιά του
ν’ αργοσβήνουν μελαγχολικά
σαν πυγολαμπίδες
πάνω στο κρύο οδόστρωμα
ενώ εκείνος
με το βλέμμα στο ορίζοντα
έστελνε σήματα S.O.S.
βαθιά μέσα στη νύχτα.