Το σώμα μου, όλο θύμηση, αθλείται
στη λήθη του κορμιού σου με μανία
με κόπο το γυμνάζω να σε αρνείται
και ν’ αμαυρώνει κάθε σου οπτασία.
Άθλος που φέρνει τρόμο επιστρατεύω
όλους της θέλησής μου τους μυώνες,
την ομορφιά σου μέσα μου παλεύω
να πνίξω σε ανιστόρητους αγώνες.
Πιο κόκκινο το αίμα κάνει ο χρόνος
τίποτα δεν ξεχνώ, λησμονημένος,
στην ομορφιά μπροστά εκμηδενισμένος
και ήττα και ντροπή αυτός ο πόνος.
Το σώμα που εξόρισες στη φθίση
θέλει, μα δεν μπορεί να σε μισήσει.

Άλλο από εσένα δε λογιέται η σκέψη,
τίποτα που δεν είσαι η θέληση δε θέλει,
μετά από εσένα η πίστη να πιστέψει
τι το κορμί πώς ν'αγκαλιάσει άλλα μέλη
απ’ τα δικά σου, όλον η σάρκα σου με έχει
και με κρατά στα όνειρά μου επιμένεις
και πάντα τ’ όραμά σου, αυτό, με κατατρέχει
με κατοικείς, με αφαιμάσσεις και αυξαίνεις
όλο και πιο πολύ, πια δε χωράω εντός μου,
αφού, όσο απομακρύνεσαι, με πλημμυρίζεις
και με αφαιρείς, Εσύ... δεν είμαι πια δικός μου,
τη γλώσσα μου και τη σιωπή μου κατακλύζεις.
Τόσο αμετάθετα βαθιά μου έχεις ριζώσει,
που ώς τη συντριβή μου έχεις μεγαλώσει.