Βαλίτσα
περιφέρομαι
σε άδεια αεροδρόμια
σε μαύρες ταινίες
που τρίζουν
σκουριά.

Χορτάριασαν
τα απομεινάρια των ανθρώπων
οι ίδιοι οι άνθρωποι
χόρτα ξερά
παραμερίζονται

σφυρίζει αίμα ο αγέρας.

Ένα αεροπλάνο παράμερα
βήχει – ετοιμοθάνατο – άχυρο.
________________________

Πάλλεται ο ήλιος
καρδιά σε σώμα εφήβου.

Η σάρκα σαπίζει
φύλλα πεσμένα, γυρνούν στα δέντρα
σαν σκουλαρίκια διαμαντένια
κρέμονται
από τις άκρες τετράγωνων στίχων
απολιθωμένων
που δε θα λαξευθούν ποτέ.

Χόρτα – ξερά –
ήδη φυτρώνουν στα έργα μας.