Γι’ αλλού κινήσαμε
Η μέρα της ταχύτητας μας έσπρωχνε το χέρι
και αφαιρούσαμε το αύριο

Σβήναμε χρόνια με αποκωδικοποίηση συνείδησης
σ’ έναν ισόπεδο δρόμο όπου μόνοι απομείναμε

Μαζεύω πλέον φύλλα στων δέντρων το βωμό
Κυπαρίσσια στους πρώιμους θανάτους

Τόσα χέρια έταζαν θυσίες μ’ ένα εξοστράκισμα
μα ήταν αλήθεια η βολή του θανάτου
και ειλικρινώς στολίζει άνθη και κύματα
σ’ αγγέλων περγαμηνές

Αισθήματα νωθρά
Τοίχοι πνοών ξεθυμασμένων
καθώς διοχετεύουν μαρμάρινες ανάσες
στα μελλούμενα
ούτε βαμβάκι ούτε παιδί σώζει
την κόψη που απ’ την κούνια μάς θρέφει

Περνάει ο χρόνος
Γι’ αλλού κινήσαμε
Μ’ ένα ασυμβίβαστο μυαλό να μαρτυράει
ό,τι ποτέ δεν ζήσαμε:

Π ο τ έ δ ε ν ζ ή σ α μ ε.