Ἐνῶ κοιμοῦνται οἱ ἄνεμοι
ἀπὸ τὴ θάλασσα ἀπ’ τὰ βουνὰ
τὸ βράδυ ἀχνογέρνει
πρὸς τὸ πρόσωπό σου ἀγαπημένη
κ’ εἶναι τὸ φῶς ἐλάχιστο νὰ μᾶς πικραίνει.