Φοβάμαι.
Την επίκληση να μην ξεχάσω, την επίκληση
Κι είναι κιόλας καιρός που δεν μ’ ακούω μέσα
Επειδή κοιμάμαι, λείπω ή εξημερωμένος
Γλείφομαι
Με διαλείψεις επιθυμώντας τον άνθρωπο
Που κι αυτός δεν υπάρχει.

Θορυβώ ηλίθια, κινδυνεύω
Τ’ όνομά μου να μην ακούσω, τ’ όνομα
Που στο φως ήταν αλλιώς
Και στο σκοτάδι πρήζεται
Που καθηλώνοντας τους άλλους, έντρομο,
Θα μ’ απομαγνητίσει –