Μετά το σπίτι υψώθηκε μπροστά μας ξαφνικά, κι άρχισε αμέσως να κερδίζει ύψος –δυο τρεις πόνους σε κάθε εκπνοή. Βιαστήκαμε να φτάσουμε στην πόρτα.
Η πόρτα ήταν μυστική. Μπορούσε να τη δεις μόνο από μια ορισμένη γωνία, αλλά κι από κει, την έβλεπες συγχρόνως κι από τις δύο πλευρές. Έπρεπε ν’ αποφασίσεις αμέσως για μέσα ή για έξω. Αν δεν πρόφταινες , την έχανες πάλι.
Ήξερα και περάσαμε.
Η βλάστηση, συνεχιζόταν απ’ το χολ μέχρι τη μεγάλη κυκλική αίθουσα, πολυάσχολη, με συνεχείς τριγμούς, όλο και πιο σχηματοποιημένη όμως.
Ακολουθώντας το σχέδιο, φτάσαμε στον κεντρικό ρόδακα. Από πάνω του ακριβώς, μετεωριζόταν ένα σεληνιακό ρολόι, με ακονισμένη λεπίδα που άστραφτε.
Ήταν, για πάντα, εννέα.
Ο άλλος, τώρα ανάσαινε αλλιώς.
Στα ρηχά, και μάλλον σε χρόνο μέλλοντα. Πήρα στάση εμβρύου και προετοιμάστηκα για την αποσυμπίεση.