Περπατάς στην ερημιά
Και σιγομουρμουρίζεις
Πως ό,τι εσένα σε πονά
Άλλους τους νανουρίζει

Και ξαφνικά σκουντάς σε πέτρα
Σ’ αυτή που σκόνταψαν πολλοί
Και προχωρώντας καταριέσαι
Σε μια διάλεκτο κοινή...

Ύστερα μπαίνεις στην αγάπη
Ένας μικρός είσαι θεός
Χαράζεις πάνω τα αρχικά σου
Και κοροϊδεύεις τον καιρό

Και να μια μέρα μένεις μόνος
"Είσαι άλλος ένας σαν κι αυτούς"
Ένα της γράμμα σε κερνάει
Χίλιους θανάτους σου αργούς...

Τέλος, μετράς τα βήματά σου
Κι αρχίζεις να μιλάς σοφά
"Όσο η αφή μου ταξιδεύει
Θα σας μιλώ με γνωμικά"

Ώσπου μια νύχτα βλέπεις αίμα
Από το γόνυ ενός παιδιού
Που έπαιζε έξω στο δρόμο
Κι είχε το βλέμμα ενός σοφού...