Μαράθηκαν τα δώρα των Τυδόρ
ξεράθηκαν οι κρίνοι των Βουρβόνων
σώπασαν, δεν βρυχιούνται πια σαν λιοντάρια οι Ατρείδες
βουβάθηκαν τα αηδόνια
έγινε στάχτη ο Κολωνός.

Λησμόνησε ο κόσμος τους Ατρείδες
πορεύεται και δίχως τους Τυδόρ
θερίζει με τη λαιμητόμο τους Βουρβόνους.

Μα πώς θα ζήσει δίχως ρόδα, δίχως κρίνα
πώς θα συνεχίσει ν’ ανασαίνει
χωρίς τους κρόκους και τους νάρκισσους του Κηφισού.

Πώς γίνεται να λησμονήσει οριστικά τη δυναστεία μας
το κλάμα ενός παιδιού να πάψει ν’ αντηχεί στον Κιθαιρώνα.